Pozycja psa w społeczeństwie jest obecnie bardzo wysoka, staje się on dla wielu niemal członkiem rodziny, pełniąc funkcje dozorcze, obronne, ozdobne, czy jako najbliższy przyjaciel. W zależności od naszych potrzeb możemy wybierać spośród kilkuset ras, różniących się wielkością, umaszczeniem, charakterem. Wybór powinien być dokonany świadomie, z dokładnym określeniem Naszych potrzeb.

Lhasa apso

Pochodzenie lhasa apso spowija mgła historii gęsta jak kłębiaste chmury strzępione przez wierzchołki himalajskich szczytów. Według wszelkiego prawdopodobieństwa jest to jedna z najstarszych ras, początkami sięgająca być może nawet 800 roku p.n.e. Jej przodkami są przypuszczalnie dwie inne tybetańskie rasy, które figurują w rejestrze amerykańskiego Kennel Club, czyli spaniel tybetański i terier tybetański.

Pierwszy człon nazwy rasy wywodzi się od świętego miasta Lhasa, natomiast „apso" może pochodzić od tybetańskiego słowa rapso, tłumaczonego jako „podobny do kozy", czego fizycznym potwierdzeniem jest grube i złociste futro tego małego pieska. Bardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że „apso" jest formą słowa abso w tybetańskim przydomku rasy: abso seng kyeco oznacza „szczekającego psa lewka i stróża".

W głębokiej przeszłości pałace królewskie i klasztory rozsiane po górach Tybetu narażone były na wiele czyhających zewsząd niebezpieczeństw. Wielmożów i łamów chroniły przed nimi potężne mastiffy i małe lhasa apso. Dzięki ostremu słuchowi, dużej inteligencji i wrodzonej umiejętności rozróżniania przyjaciela od wroga lhasa apso świetnie wywiązywał się z roli stróża. Spełniał też funkcje rytualne. Jak mówi legenda, w czasie ceremonii religijnej lhasa apso zajmował bardzo honorowe miejsce na poduszce z jedwabiu i był otaczany wielką czcią, gdyż wierzono, że ten mały wełnisty piesek jest wcieleniem lamy, który oczekuje na wstąpienie do raju.

Tybet jest krainą trudno dostępną i niezbyt gościnną dla przybyszów. Z tych względów, przez długie wieki lhasa apso był prawie nieznany poza granicami swojej ojczyzny. Do jego posiadania uprawnieni byli tylko lamowie, dygnitarze państwowi i wysocy rangą oficerowie wojskowi. Nigdy nie był wystawiany na sprzedaż, gdyż buddyzm zabrania sprzedawania żywych stworzeń. Dawano je w prezencie jako dowód wielkiego szacunku. Kilka okazów ofiarowano chińskim dostojnikom. Były to jednak tylko psy, więc dalsza hodowla, poza Tybetem, była niemożliwa.

Pierwsze lhasa apso dotarły do Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych w latach 20. i były prezentem od Dalaj Lamy. Aż do roku 1934 nazywano je w Anglii „terierami lhasa", albo „talizmanami", gdyż podobno przynosiły szczęście. W roku 1955 amerykański Kennel Club zdecydował o przeniesieniu rasy z Grupy Terierów do Grupy Non-Sporting (czyli psów nie używanych do celów łowieckich). Do słynnych właścicieli lhasa apso należał, między innymi, Tenzing Norkay z plemienia Szerpów, który wraz z sir Edmundem Hillary'm zdobył po raz pierwszy Mount Everest.

Szata lhasa apso jest długa, gęsta i nieco falista. Włosy zakrywają pysk. U dorosłych okazów futro może nawet sięgać ziemi. Uwłosienie jest szczególnie obfite na szyi, obwisłych uszach i noszonym wysoko nad grzbietem, pierzastym ogonie. Włosy na „twarzy" tworzą obfite wąsy i brodę, pod którymi skrywają się ciemne, brązowe oczy i czarny nos. Najbardziej pożądana jest maść koloru sierści lwa, ale dopuszczalne są też inne umaszczenia, np. złociste, piaskowe, miodowe, łupkowe przydymione, czarne, białe, brązowe. Wysoko cenione są ciemne końce uszu i brody.

Pomimo miniaturowych rozmiarów, lhasa apso jest psem bardzo pewnym siebie, odważnym i śmiałym. Choć potulny z wyglądu, potrafi być zuchwały i impulsywny; nie jest więc idealnym psem salonowym, ani towarzyszem dzieci. Oddany swemu panu, do obcych odnosi się z rezerwą. Szczególnie lojalny jest wobec właścicieli, którzy pieczołowicie dbają o jego długie i szykowne futro. Uwielbia zabawę i cieszy się każdym wyjściem na spacer, oczekując wielu ćwiczeń i igraszek, np. zimą lubi pohasać w śniegu. Lhasa potrafi wyczuwać nadchodzące lawiny, a jego futro używane jest do wyrobu pięknych koców i swetrów.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Pozycja psa w społeczeństwie jest obecnie bardzo wysoka, staje się on dla wielu niemal członkiem rodziny, pełniąc funkcje dozorcze, obronne, ozdobne, czy jako najbliższy przyjaciel. W zależności od naszych potrzeb możemy wybierać spośród kilkuset ras, różniących się wielkością, umaszczeniem, charakterem. Wybór powinien być dokonany świadomie, z dokładnym określeniem Naszych potrzeb.

Pozycja psa w społeczeństwie jest obecnie bardzo wysoka, staje się on dla wielu niemal członkiem rodziny, pełniąc funkcje dozorcze, obronne, ozdobne, czy jako najbliższy przyjaciel. W zależności od naszych potrzeb możemy wybierać spośród kilkuset ras, różniących się wielkością, umaszczeniem, charakterem. Wybór powinien być dokonany świadomie, z dokładnym określeniem Naszych potrzeb.

Pozycja psa w społeczeństwie jest obecnie bardzo wysoka, staje się on dla wielu niemal członkiem rodziny, pełniąc funkcje dozorcze, obronne, ozdobne, czy jako najbliższy przyjaciel. W zależności od naszych potrzeb możemy wybierać spośród kilkuset ras, różniących się wielkością, umaszczeniem, charakterem. Wybór powinien być dokonany świadomie, z dokładnym określeniem Naszych potrzeb.